آموزش طراحی کوبیسم
امروزه طراحی های کوبیسم طرفداران بسیار فراوانی دارند و در سالن های طراحی و کاشت ناخن مورد استقبال طراحان و بانوان عزیز قرار گرفته است.
برای طراحی کوبیسم روی ناخن ابتدا لازم است به طرح های خطی تسلط داشته باشید که در این قسمت از پایه آموزش داده شده .
تمرین ها را با دقت انجام بدهید و برای پشتیبانی خود بفرستید تا مهارت لازم به این آموزش ها را به دست بیاورید.
کلیپ ها را با دقت ببینید و جزوه بنویسید و تمرین کنید.
طراحی کوبیسم یکی از طرح های پر طرفدار است و می‌توانید با خلاقیت های خود طرح های متنوعی خلق کنید و سبک خاص خودتان را پیدا کنید.
برای آشنایی با تاریخچه ی سبک کوبیسم مطالب زیر را مطالعه فرمایید.
اگر شما هم علاقه مند به یادگیری طراحی کوبیسم هستید روی لینک زیر کلیک کرده و فایل مقاله را با قیممت اسثنایی و تخفیف فوق العاده دانلود کنید.
کوبیسم چیست؟
کوبیسم یکی از سبک‌های مطرح نقاشی در قرن اخیر است. در این سبک موضوعات نقاشی در قالب اشکال هندسی شکسته و نامشخص ترسیم شده و اغلب عمق چندانی ندارند.
سبک نقاشی کوبیسم از زمان پیدایش خود در بیش از ۸۰ سال قبل، همواره به‌عنوان یکی از مشهورترین و شگفتترین مکاتب هنری تلقی شده است. کوبیسم ارتباط نزدیکی با هنرمندان نامی چون پابلو پیکاسو دارد. فردی که با نگاه متفاوت خود به موضوعات روزمره، در برابر تاریخ هنر ایستاد.
کوبیسم که در آن اشکال شکسته و ترکیبات درهم‌وبرهم دیده می‌شود، تصاویر تلویحی و تمثیلی یافت شده در دیگر ژانرهای هنر را کنار گذاشته و به‌سوی انتزاع مطلق گام برمی‌دارد. این جنبه، همراه با تکامل منحصربه‌فرد و تأثیر پایدار آن، کوبیسم را به یکی از شناخته‌شده‌ترین اشکال هنر در قرن بیستم تبدیل کرده است.
تاریخچه کوبیسم
این واژه به‌طور گسترده در ارتباط با گستره‌ی وسیعی از هنرِ خلق‌شده در پاریس در دهه‌های ۱۹۱۰ و ۱۹۲۰ به کار گرفته شد.
مکتب کوبیسم از سوی پیکاسو و ژرژ براک پایه‌گذاری شد و سپس هنرمندانی چون ژان متزینگر، آلبرت گلِز، رابرت دلونی،فرناند لِژه و خوان گریس را با خود همراه کرد.
آخرین آثار پل سزانکه نمایشی از اشکال سه‌بعدی هستند. لویی وُکسِل، منتقد هنری فرانسوی، پس از تماشای نقاشی‌های کشیده‌شده توسط براک، به تقلید از سزان، در سال ۱۹۰۸ در دهکده‌ی لِستَک (L’Estaque)، واژه‌ی کوبیسم را ابداع کرد. نقاشی «پُلِ لستَک» یکی از آن سری کارها است. وُکسل این اشکال هندسی در آثار کاملاً انتزاعی را «اشکال مکعبی» یا کیوبز (cubes) نامید.
موضوع یک نقاشی در آثار کوبیست تا سال ۱۹۱۰، معمولاً قابل‌تشخیص بود. در دوران «کوبیسم تحلیلی» یا هِرمِتیک، بین سال‌های ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۲، بود که پیکاسو و براک آثار خود را به حدی انتزاعی کردند که آن‌ها به تنها یک سری از سطوح روی‌هم‌افتاده و اشکالی عمدتاً با رنگ‌های قهوه‌ای، خاکستری یا سیاهِ تک‌رنگ تبدیل شدند.
نقاشان کوبیست این مفهوم موروثی که هنر باید از طبیعت کپی‌برداری شود یا اینکه هنرمندان باید از روش‌های قدیمی پرسپکتیو، مدل‌سازی و کوته‌نمایی استفاده کنند را نپذیرفتند. آن‌ها پرسپکتیو یا نقاشی سه‌بعدی و مدل‌سازی سنتی را به‌منظور تأکید بر دوبعدی بودن تصویر، کنار گذاشتند.
این هنرمندان اشیاء درون نقاشی را خُرد کردند و به اشکال هندسی تقلیل دادند و سپس دوباره آن‌ها را در یک فضای کم‌عمق و برجسته‌مانند ردیف کردند. آن‌ها همچنین از نقاط برتری چندگانه و متضاد بهره بردند.
هنرمندان این سبک با اعمال چنین روش‌هایی، «عمق‌نمایی» سنتی در نقاشی را نابود کردند و به‌طور افراطی شیوه‌ای که ما به جهان نگاه می‌کنیم را تغییر دادند.
برخلاف پیکاسو و براک که آثار کوبیستی آن‌ها عملاً تک‌رنگ بودند، خوان گریس به خاطر کشیدن نقاشی‌هایی با ترکیبات رنگی روشن، جسورانه و جدید، به شیوه‌ی دوستش آنری ماتیس، شهرت داشت.
او به سبک کوبیسم تحلیلی، واژه‌ای که خود آن را ابداع کرده بود، نقاشی می‌کرد. گریس پس از سال ۱۹۱۳ به‌سوی سبک کوبیسم ترکیبی، با استفاده‌ی گسترده از هنر ترکیب رنگ‌ها (کلاژ) یا چسب کاغذی رفت.
شایان ذکر است که پیکاسو و براک نیز کُلاژِ کوبیستی را به‌عنوان یک شیوه‌ی مدرن و بسیار مهم در این سبک هنری پایه‌گذاری کردند. ریشه‌های کلاژ ممکن است به صدها سال قبل بازگردد، اما این تکنیک یک بازگشت دراماتیک به‌عنوان هنری مدرن از سوی این هنرمندان را رقم زد. آن‌ها از اجزای عمده‌ی فرهنگ عامه در نقاشی‌های خود استفاده کردند و تغییر بزرگی در تعریف هنر به وجود آوردند.
دیگر هنرمند مکتب کوبیسم، فرنان لژه است. در سال ۱۹۱۱، انجمن سالون دِزاندِپاندان (Salon des Indépendants) نقاشان کوبیست را گرد هم جمع کرد. لژه، همراه با متزینگر، آلبرت گلز، فوکونیر و رابرت دلونی مسئول ارائه‌ی سبک کوبیسم به مردم در قالب یک گروه سازمان‌دهی‌شده، برای اولین بار، شدند.
ایده های مهم کوبیسم
• هنرمندان این سبک، پرسپکتیو یا نقاشی سه‌بعدی که تا دوره‌ی رنسانس برای به تصویر کشیدن فضا کاربرد داشت را رها کردند و از مدل‌سازی‌های واقعی برای اجسام نیز روی گرداندند.
• نقاشان کوبیست به دنبال فرم‌های باز، اجسام و اشیاء تیز و نافذ از طریق عبور فضا از داخل آن‌ها، ادغام پیش‌زمینه و پس‌زمینه با یکدیگر و نمایش موضوعات از زوایای متعدد بودند. برخی تاریخ‌نگاران معتقدند که این نوآوری‌ها، نمایانگر پاسخی به تجربه‌ی متغیر فضا، حرکت و زمان در دنیای مدرن است. اولین فاز این جنبش کوبیسم تحلیلی نام گرفت.
• هنرمندان کوبیست ترکیبی در فاز دوم کوبیسم، به دنبال استفاده از مواد غیرهنری به‌عنوان نشانه‌های انتزاعی بودند.
استفاده‌ی آن‌ها از روزنامه، تاریخ‌نگاران را به این نتیجه رساند که این هنرمندان به‌جای توجه به تمامی فرم‌ها و اشکال ذکرشده، با تیزبینی متوجه رویدادها و وقایع عصر خود نظیر جنگ جهانی اول شده‌اند.
• کوبیسم با تأکید بر اتحاد میان یک صحنه‌ی به تصویر کشیده‌شده و سطح بوم نقاشی، راه را برای هنر غیربازنمایی (Non-Representational Art) هموار کرد. این تجربیات از سوی افرادی چون پیت موندریان به کار گرفته شدند. او به مدد این تجربه‌ها، به کشف کاربردهای شبکه، نظام انتزاعی علائم و فضای کم‌عمق ادامه داد.
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.